nāman नामन्
Definition: noun, substantive; one of the four categories of words given in the Nirukta and other ancient grammer works; cf. चत्वारि पदजातानि नामाख्याते चोपसर्गनिपाताश्च, Nir. I.1. The word is defined as सत्त्वप्रधानानि नामानि by standard grammarians; cf. Nir. I. 1.; cf. also सत्त्वाभिधायकं नाम, R. Pr. XIII.8; V. Pr. VIII. 49 and com. thereon. Panini divides words into two categories only, viz. सुबन्त and तिङन्त and includes नामन्,उपसर्ग and निपात under सुबन्त. The Srngarapraksa defines नामन् as follows-अनपेक्षितशब्दव्युत्पत्तीनि सत्त्वभूतार्थाभिधायीनि नामानि। तानि द्विविधानि। आविष्टलिङ्गानि अनाविष्टलिङ्गानि च । The word नामन् at the end of a sasthitatpurusa compound signifies a name or Samjna e. g. सर्वनामन्, दिङ्नामन्, छन्दोनामन्; cf. also. Bhasavrtti on संज्ञायां कन्थोशीनरेषु P. II.4. 20 and संज्ञायां भृत्. P. III. 2.46 where the author of the work explains the word संज्ञायां as नाम्नि. The word is used in the sense of 'a collection of words' in the Nirukta, cf. अन्तरिक्षनामानि, अपत्यनामानि, ईश्वरनामानि, उदकनामानि, etc.
|
|
Dictionary: Abhyankar
Literary Sources:
Synonyms:
Wikipedia: |